Көрінгеннің иығына шапан жауып, айырқалпақты басына кигізе саламыз
Қазақтың шапан-камзолына жаным ашиды. Рас айтамын. Обал. Мемлекеттік шараларда екі-үш оркестрдің оқалы киім киген өнерпаздарын малша иіріп әкеліп, қазақылықтың нышанын көрсеткен боламыз. Көрінгеннің иығына шапан жауып, айырқалпақты басына кигізе саламыз.
Ресейдің «Үлкен Ринг» атты бағдарламасында Қарағанды жаттықтырушыларынан сабақ алған Запашный деген шапанымызды сөлбірейтіп киіп шықты. Бұрын өзі дәмін татқан елге, жұдырықтасуды үйреткен қазаққа көрсеткен құрметі болса керек. Бірақ сол Запашный шапанын шешіп, секунданттарына қарай атып жібергенде киіммен бірге қазақтың қадір-қасиеті де қалбалақтап бара жатты.
Домбыра да солай. Шанақтан төгілген күйді таза тыңдауды қойдық. Қырғыздар аспабымызды жақтырмай, «қазақтың маңқа домбырасы» – дейді екен. Сол қисық сөзді мойындағандай домбыра үніне даңғырлаған шетелдік аспаптар қосып, құрышымызды «қандыратын» болдық. Жаңашылдық үшін бір-екі домбырашы сөйтсе жарар еді. Жаппай, «сенен кем соқсамға» басып, жанығып жүр.
Сын айтсаң «Біз осы арқылы қазақты жаһанға танытып жүрміз» деп кеуделейді. Олар қазақты емес, діліміздің діңгегі қара домбыраның әкесін танытып, әпербақан аспапқа айналдырып жүр. Өз баламыз танып алсыншы, әлемді содан соң көрерміз...
Фото: today.kz